Sinds er in de media uitgebreid aandacht besteed wordt aan seksueel misbruik en de hele MeToo-beweging krijg ik met enige regelmaat dezelfde vraag. ‘Wat vind jij nog eigenlijk van dat hele MeToo gebeuren?’ Mijn antwoord is dat ik het niet zo goed weet en waarom leg ik je in hier uit.

Taboe doorbreken

Met stip op één staat dat ik blij ben dat er een taboe doorbroken is. Er wordt meer gepraat over seksueel geweld. Vrouwen vertellen meer over de ervaringen die ze hebben gehad en welke impact dit op hun leven heeft (gehad). Veel slachtoffers, die ik liever survivors noem, hebben een gevoel van schaamte. Dat gevoel is maar al te herkenbaar voor mij. Doordat er ruimte is ontstaan om er over te praten, verdwijnt de schaamte naar de achtergrond. We kunnen hier niks aan doen.

Details

Waar ik meer moeite mee heb is de hoeveelheid details die verteld worden in de verhalen. Mijn dierbaren kennen de grote lijnen van wat er op de avond dat ik verkracht ben, maar zij weten niet de details. Heel bewust. Dat heeft niks te maken met er niet over kunnen praten, maar niet de behoefte te voelen om dit met iedereen te delen. Ik heb het mijn therapeut verteld en vind het fijn dat er iemand is die alle details weet. Voor de rest vind ik het gewoon privé. Dat klinkt misschien raar, maar zo voelt het wel voor mij. Dat er nu mensen zijn die alle details van hun misbruik op tafel gooien vind ik lastig. Als jij je hier goed bij voelt, zeker doen. Alleen wat is de meerwaarde dat mensen weten welke nachtmerrie er heeft plaatsgevonden. Begrip? Erkenning? Die heb ik al gekregen zonder alle details te hoeven vertellen.

Na jaren praten

Nu kan ik begrijpen dat je jarenlang een geheim met je meedraagt. Dat je uit schaamte niet durft te vertellen wat je overkomen is. Het is goed dat je er dan eindelijk over gaat praten. De vraag die ik dan alleen stel, waarom het hele mediacircus erbij? Waarom iemand na jaren aan de schandpaal nagelen? Begrijp me niet verkeerd, de daders hoeven niet beschermd te worden. Maar ik vraag mezelf af waarom alle details over daders zo uitgesproken moeten worden in de media. Ja, ze hebben een verschrikkelijke fout begaan. Ja, dit heeft een verschrikkelijk effect op je leven gehad. Maar waarom spreek je dat niet naar je dader uit? Hij (of zij) is degene die er echt iets mee moet.

Mediacircus

Maar waar ik misschien de grootste moeite mee heb is het hele mediacircus eromheen heen. Mensen die er van alles van vinden zonder de dingen echt te weten. Oordelen voordat ze een heel verhaal kennen. Geld aan de verhalen verdienen terwijl de survivors verloren achter blijven. Zij zijn uiteindelijk de mensen die echt geholpen moeten worden. Niet de bankrekening van de grote bazen.