Toen ik op de middelbare school zat in de eerste klas voelde ik mij niet mijzelf. Ik deed mij voor als een ander persoon. Ik wilde niet “mij” zijn, omdat dat toch helemaal niet leuk is. Ik kwam goed in de problemen door niet “mij” te zijn. Op een dag kregen wij een nieuw meisje in de klas. Ze was net verhuisd naar hier. Iedereen had goeie vriendinnen in de klas en ik had eigenlijk niet specifiek 1 persoon. Ik ging naar haar toe en wij klikten direct. Dit was nog steeds in de eerste klas! Ik was groen zoals je dat altijd noemt. Ik had nog nooit gezoend met een jongen of überhaupt na gedacht over jongens. Met haar had ik het hier over, omdat meiden dat toch doen? Ze vertelde mij dat ze wel eens had geoefend met zoenen. Oefenen met vriendinnen om erachter te komen hoe je moest zoenen straks met jongens. Omdat ik nooit de ik was geweest die ik daadwerkelijk was, stond ik niet sterk genoeg in mijn schoenen om nee te zeggen. Ik stond dus even later te zoenen met een meid. Dat was niet wat ik wilde en wat ik voelde. Ze begon alles te voelen aan mij, want dat deden jongens ook en ik moest er maar aan wennen. En oefenen moest natuurlijk vaker dan 1 keer Het voelde zo niet goed, maar ik durfde dat niet te zeggen als 11-12 jarige. Ik had nog niet eens tieten, laat staan de wilskracht om dit te stoppen Van kwaad kwam erger. Ze wild het aan iedereen vertellen als ik niet deed wat zij wilde. Ze had rare verhalen en was op haar manier depressief. Ze wilde een einde maken aan haar leven en ik was de enige die dat wist (dit was dus niet waar). Ze palmde mij helemaal in en had mij volledig in haar macht. Tot dat ik ‘s avonds laat in mijn blootje voor de spiegel stond met mijn telefoon in mijn hand. Ik wilde niet dat de hele school alles wist van ons, van mij.

Ik moest die foto sturen

Een foto versturen was de opdracht zodat zij niets zou zeggen en niet voor de trein zou springen. Als 12-jarig meisje is dit heel heftig. Nu denk ik vaak na over hoe stom ik zo kon zijn, maar het gebeurt zo veel.

Een jaar later kwam pas het bericht dat ik al die tijd al in mijn hoofd had. Wat ik 100000000 heb gedroomd, mijn ergste nachtmerrie. Iedereen keek mij aan in de school. Iedereen had het erover. Iedereen stuurde mij Whatsappjes. Iedereen wist het.

“Ik was dat meisje van de foto”

De foto kwam uit in de tweede klas. Vanaf de 2e klas ben ik nooit meer afwezig geweest op school. Ik kon geen moment missen. Stel dat ze het dan met zijn allen over mij zouden hebben, dan wist ik er niet van. Ik kwam dus ELKE dag braaf op school. In de 4e klas zwakte dit wat af, er waren inmiddels wat meer meiden met een zelfde soort foto of verhaal. Ik was zo achter het behang gekropen dat ik bijna niet meer opviel. Het moment dat ik mijn diploma behaalde was het beste moment in mijn leven. NOOIT MEER NAAR DE ROT SCHOOL….

Ik heb het verleden achter mij gelaten. Ik praat er nu soms zelfs over met vriendinnen. Niet heel lang, maar ik laat soms wel eens wat los. Mijn ouders weten van niks, en de school/docenten ook niet. Dit was en is een van de grootste geheimen die ik al die jaren bij mij heb gedragen, uit schaamte

Dit heeft mij verdriet gedaan, kapot gemaakt. En ik ben helaas niet de enige.

Hoe gaat het nu?

Het gaat nu goed met mij. Ik studeer en be. Inmiddels 2 scholen verder (diploma’s behaald). Ik voel mij stukken beter en kan het wat meer een plekje geven. Als ik er ooit klaar voor ben wil ik er andere jonge meiden mee helpen. Het is nog niet de tijd, maar die tijd komt er zeker.