Leestijd: 5 minuten

Waar moet je beginnen als je niet meer weet wat er precies weet wat en hoe het allemaal ging? Dat je brein dus blijkbaar zulke slimme trucjes kan uithalen dat je het niet meer helder voor de geest kunt halen. Nu 26 jaar oud en een hele ontdekkingsreis over mezelf verder. 11 jaar oud was ik toen de ontdekkingsreis begon. Vele fasen ben ik doorgekomen, onzeker, eigen grenzen niet kennen en de grens enorm opzoeken. 11 jaar oud was ik toen ik misbruikt werd door de persoon die veilig voor je zou moeten zijn. Je eigen vader kan zijn handen niet op de plek houden waar het zou moeten. En dat maakt mij enorm boos en verdrietig, want ik had graag een jeugd gehad waar ik met een fijn gevoel op terug zou kunnen kijken en een relatie met mijn ouders willen hebben die ‘goed’ is. Wat er met mij is gebeurd heeft dit enorm verpest.

Nog even ‘kijken’ voor het slapen gaan

Ik lig in bed als mijn ouders op bed gaan. Mijn ouders kwamen vaak nog even bij mij en mijn tweelingbroer kijken als ze zelf op bed gingen. We sliepen beide wel op een aparte kamer. Dat was het moment dat het gebeurde. Niet één keer, maar heel vaak. Hoe vaak? Geen idee.. Mijn moeder onwetend op haar eigen slaapkamer. Bij het schrijven van deze blog de stapel met papier er bij gepakt die over mij geschreven zijn door hulpverleners (nu zelf ook een hulpverlener in de gehandicaptenzorg en kun je er ook met een professioneel oog naar kijken). Het eerste wat ik op de stapel tegen kom is een a4 met daarop een sms bericht. Door middel van een sms heb ik kort opgeschreven wat er gebeurde. Dit heb ik aan een vriendinnetje op de middelbare school laten lezen. Bij het terug lezen hiervan denk ik: “Ow jeetje, wat een klein meisje en zo onzeker!” (op het moment van de sms 14 jaar oud).

“Dat verhaal wat ik je vertelde, je wilde graag weten wat hij deed. Ik weet niet of het erg is, dus ook niet of ik me aanstel. Mijn vader vingert me. Ik doe alsof ik slaap, maar dat doe ik helemaal niet. Soms draai ik me dan wel expres om en dan gaat hij wel weg. Is het dan wel strafbaar? Hij doet het volgens mij alleen met drank op. Maar ik weet het niet zeker.”

“Jij bent ook de enige aan wie ik het zou durven vertellen denk ik, iedereen lacht me toch uit. Ik dacht dat het gewoon was. Ik denk nu dat het nog steeds gewoon is, maar het klopt niet. Eerst wilde ik het aan niemand vertellen. Ik ga toch over 5 jaar het huis uit dacht ik. Wat moet ik doen? Je ziet zo vaak die telefoonnummers die je kan bellen, maar straks komen mijn ouders er achter dat ik die bel en krijg ik weer straf en dat wil ik ook niet! Ik doe me zoveel vrolijker voor en het kost me zo veel moeite.”

Na deze sms, kreeg ik van mijn vriendin te horen dat ik het aan mijn moeder moest vertellen. Het laatste wat ik natuurlijk ook wilde, maar gelukkig toch heb gedaan. Alleen rondlopen met zulke heftige gebeurtenissen is nooit goed. En het moet stoppen!

We gingen als gezin verder

Na een gesprek bij de huisarts is er hulp ingezet. Als eerst kregen we spoedhulp. En hulpverlener in huis die gesprekken voerde met mijn ouders, met mij en mijn tweelingbroer. Hier nu op terug kijkend lijkt me dat enorm lastig. De situatie als volgt: Ik zeg misbruikt te zijn, mijn vader ontkent, mijn moeder tussen twee partijen in en mijn broer die me niet geloofd. Het gezin is totaal ontwricht. Zowel mijn vader, als ik (gek genoeg) willen als gezin verder. Dit is ook gebeurd, nadat ik een periode met mijn moeder op andere plekken heb gewoond. Een week bij mijn oom en tante in huis en later nog een aantal weken in het huis van vrienden in de buurt. Als kind wil je dat alles weer ‘normaal’ wordt. Ik kreeg een haakje op mijn slaapkamer deur en we konden als gezin verder. Voor de buitenwereld was er niets gebeurd en we konden verder.

Tot je 6 jaar later… 20 jaar oud, inmiddels het contact met mijn vader verbroken toen ik op kamers woonde in Groningen. Door een ruzie, maar achteraf denk ik, die ruzie was maar een druppel in de hele grote emmer die constant overstroomde. Samen met een vriendin weer naar de huisarts. Het gaat niet goed met me en ik heb er last van. 6 jaar lang emoties weg gestopt en door blijven rennen in het leven en doen alsof er niets aan de hand is, is zwaar en niet goed. Niet voor mezelf en niet voor mijn omgeving. Wie is de ‘echte’ Iris… Na een gesprek met de huisarts en voor de eerste gesprekken met de psycholoog zijn mijn ouders gescheiden.

Ik had zoveel vragen

De klachten waar ik mee kampte toen ik in gesprek ging met de psycholoog: ‘angst en schaamte, slecht en onrustig slapen, slaapwandelen (en hierbij soms willen douchen in mijn slaap), moe door slaapgebrek, blokkades en geremdheid in seksueel contact, communicatieproblemen in relatie waarbij ik en mijn (ex) vriend ons erg machteloos voelden, moeite om met kritiek om te gaan, verdriet om de verstoorde relatie met mijn familie. Na aanleiding van de gesprekken vragen opgesteld voor mijn moeder. Doordat ik veel ‘vergeten’ ben voelde ik me ook erg in de steek gelaten en had ik vragen. Ik snapte niet waarom mijn moeder bijvoorbeeld de keus heeft gemaakt om bij mijn vader te blijven 6 jaar geleden. Ik heb de vragen naar mijn moeder gemaild en we zijn later in gesprek gegaan met vrienden van ons. Het heeft me geholpen de vragen uit te spreken en de uitleg van mijn moeder te krijgen. Ik had heel erg het gevoel dat het in de doofpot werd gestopt wat er is gebeurd. De familie weet er van en verder vrienden. Daarnaast was mijn grootste vraag, waarom ontkent mijn vader. Het antwoord op die vraag gaat nooit komen denk ik. Gissend is mijn antwoord is dat mijn vader door te ontkennen en te roepen dat er wat met mij aan de hand is zijn vrienden behoudt. Misschien weet hij het ook wel niet meer. Dit blijft voor mij altijd het moeilijkste onderdeel en maakt het voor mij moeilijk om het los te laten.

Vaak heb ik de gedachte, is het wel gebeurd, heb ik het niet allemaal verzonnen? Hierbij schaam ik me dan en voel ik me angstig. Ik ben bang voor wat anderen van me vinden. Mijn vader ontkent (nog steeds) alles, ik weet niet goed meer wat er gebeurd is en hoe lang en hoe vaak. NEE, ik heb het niet verzonnen, is mijn antwoord nu. Langzaam vallen de puzzelstukjes in elkaar. Tijdens de spoedhulp die ik heb gehad zien hulpverleners aan mijn non verbale houding en door de dingen die ik zeg dat ik misbruikt ben. Als kind zijnde sta je daar niet bij stil en dit proces komt pas later. De echte doorslag kwam pas na de gesprekken met de psycholoog. In een gesprek met vrienden hadden we het over mijn vader. Ze vertelden aan mij dat nog voordat ik überhaupt iets aan iemand heb verteld, mijn vader bij hen is geweest. Hij heeft hen verteld dat als ik met dit verhaal kom, het niet klopt. Niemand kon op dat moment van mij weten dat het was gebeurd. Dit gaf mij de doorslag dat ik het niet had verzonnen. Mijn vader had al wat ‘voorwerk’ gedaan in het redden van zijn positie. Achteraf voor mijn angstige gedachten goed geweest dat we dit hebben gedeeld.

Ik ben door de psycholoog doorverwezen voor EMDR therapie. Hierbij ga je terug naar gedachtes en beelden en worden de gevoelens die het oproepen afgezwakt en wordt je er bijvoorbeeld niet meer verdrietig bij. Mij heeft dit niet veel gedaan, omdat mijn eigen brein het voorwerk al had gedaan. De gevoelens die ik er bij had, waren al afgezwakt. Deels omdat het een tijd geleden was en ik veel heb weg gedrukt.

Paniekaanvallen… Hier kreeg ik pas later last van. Ik ben mijn vader een paar keer tegen gekomen. Op een feestje of in het bedrijfspand van mijn (ex) vriend. Hier zat ook een bedrijf waar mijn vader vanuit zijn bedrijf (boerderij) kwam. Paniek dat ik niet weet wat ik moet, voor mijn gevoel zat ik die momenten opgesloten en kon ik niet weg rennen. Het enige wat ik kon was huilen, heel hard huilen. Was dagen van slag door wat er was gebeurd. Boos wordt ik er van. Boos op mijn vader dat hij me dit heeft aangedaan en boos op mezelf dat ik het niet altijd even goed los kan laten.

Ik ben Iris

Misbruik is denk ik niet iets wat je een plek kan geven. Het is je letterlijk overkomen en je kon er niets tegen doen. Het is niet jou schuld. Al is dat wel één van de gedachtes die vaak is boven komen drijven, naast de gedachte of ik het niet heb verzonnen. Het enige wat ik hier zelf tegen kan doen is het bespreekbaar maken met de vrienden om me heen en tegen mezelf zeggen dat het niet zo is. De gedachtes kloppen namelijk niet. Een plek geven kan ik het dus niet, het zal altijd een onderdeel blijven van mij, van de Iris die ik wel ben. De gevoelens, schaamte, angst slijten naarmate ik ouder word. Ik word volwassen en kijk terug op een tijd waar ik ook veel van heb geleerd. Ik heb geleerd dat mijn verhaal er mag zijn, dat ik het mag delen, dat ik goed ben zoals ik ben en dat ik het verdien om te genieten van het leven.

“Ik ben mooi, ik ben slim, ik ben lief,  ik ben mezelf, ik ben Iris.”