‘Jij wilde echt niet meer’
Vooraf wil ik graag tegen je zeggen dat deze blog gaat over de periode waarin ik zelfmoord wilde plegen.
Even bijkletsen met Marieke, een vriendin. Het is voor mij heel waardevol om dat te doen. Maar dit gesprek was anders en bijzonder. Emotioneel zat ik aan de andere kant van de tafel toen ze vertelde hoe alles voor haar is geweest. Hoe zij zich heeft gevoeld toen ik zo diep in de put zat.
Het is goed zo
Op het dieptepunt van mijn PTSS wilde ik niet meer leven. Ik wilde een einde aan alle pijn. Een datum had ik al gekozen. Ik was er ook heel eerlijk over na mijn vrienden. Ik hoef niet meer jongens, het is goed zo. Ik wil niet meer. Ik was letterlijk moegestreden en wilde niet meer vechten. Marieke vertelde mij dat ze daar het meest van onder de indruk was. Dat ik het goed vond en er echt vrede mee had om weg te gaan.
Het was misschien onze laatste keer
Een paar dagen voor de gekozen datum gingen we nog uit eten. Al bespraken we het niet letterlijk en toch was het voelbaar. Misschien is dit de laatste keer dat we elkaar echt zien. De volgende keer ben ik er misschien niet meer. Het afscheid was dan ook raar. Wat ik haar op het hart wilde drukken? Dat het goed was en dat ik dankbaar was dat ze een vriendin van mij wilde zijn. We hadden het over die bewuste avond. ‘Ik heb wel echt het gevoel gehad, dat dit misschien onze laatste keer zou zijn.’ Dan is het gek als je na 1,5 jaar tegenover elkaar zit. Op de dag zelf besloot ik namelijk dat ik het misschien nog een kans wilde geven. Doodgaan kon altijd nog.
De gekste dag uit mijn leven
Hoe die dag verliep? Gek, ik heb de hele dag getwijfeld. ’s Ochtends werd ik overvallen door een kaartje in de brievenbus. ‘We weten dat vandaag en de komende periode zwaar gaan zijn, maar je hoeft het niet alleen te doen. We laten je niet gaan.’ Dat laatste die zin. Die hoorde ik van de liefste mensen om mij heen. Zij bleven vertrouwen in mij houden. Zij bleven voor mij vechten. Gedurende de dag appte ik met een van mijn superhelden die mij door de dag sleurde. Ondertussen hield hij de rest op de hoogte hoe het met mij ging.
Ben ik blij dat ik er nog ben? Blij is niet het goede woord. Ik ben wel dankbaar. Dankbaar dat ik altijd mensen om mij heen heb gehad die geloofden dat het goed zou komen. Voor hen ben ik blijven leven. Zij zijn het grootste cadeau wat het leven mij ooit gegeven heeft.
Ik ben mij er bewust van dat deze blog een gevoelige snaar bij je kan raken. Voel je daarom ook vrij om contact met mij op te nemen als je vragen hebt of iets wilt zeggen. Loop je zelf met deze gedachtes rond en wil je ook praten? Ook dan mag je van je laten horen. Je staat er niet alleen voor. Je kunt ook altijd contact opnemen met 0800-0113.