‘Oké, het is mij helemaal gelukt om in mijn eentje naar de andere kant van de wereld te vliegen. Mijn overstap in Londen ging goed, ik kwam goed door de douane heen, uber van het vliegveld naar hier ging goed. Nu heb ik toch wel laten zien dat ik het kan?’ Het waren de woorden die ik tegen mijzelf zei toen ik in mijn studio uitkwam. Na een reis van meer dan twaalf uur was ik kapot. En waar ik al bang voor was gebeurde. Ik kreeg last van heimwee.

Maximale onzekerheid

De eerste twee weken bleef ik veel last van heimwee houden. Ik was onzeker over hoe ik het allemaal moest aanpakken of mijn Engels wel goed genoeg was. Ook was ik onzeker over Levenslang. Nu moest ik immers echt dat boek gaan schrijven. Genoeg mensen hadden hun vertrouwen al uitgesproken door te helpen bij de crowdfunding. Deze wilde ik niet teleurstellen. Maar ik wilde vooral mijzelf niet teleurstellen. Dit was het plan dat ik een jaar geleden maakte, nu wilde ik het verhaal van mijn leven gaan schrijven.

De eerste dagen heb ik ook ontzettend veel tranen gelaten. Hoe had ik zo stom kunnen zijn om mezelf dit aan te doen? Terwijl ik aan de andere kant ook wist dat ik mezelf hier keihard tegen zou komen. Daarom wilde ik ook alleen reizen en mijn verhaal schrijven op een plek dat ik nog niet kende.

Kleine stapjes tellen ook

Aangezien opgeven geen optie was ben ik begonnen met schrijven. Soms schrijf ik een dag niet, soms twee dagen. Soms sta ik op het punt om te gaan slapen als ik weet hoe ik mijn verhaal verder wil vertellen. Juist Levenslang hielp mij door die momenten van heimwee heen. Ook lieve vrienden die in het begin doodgegooid werden met berichtjes met mijn onzekerheid (sorry helden, jullie zijn fantastisch!). Steeds kreeg ik weer een bemoedigend berichtje terug. ‘Je hebt voor hetere vuren gestaan, dit lukt je ook.’ Dapper zette ik dan weer kleine stapjes verder. Elke was er weer een.

Het verhaal, mijn verhaal krijgt vorm

Het vinden van een ritme is na twee weken nog steeds niet helemaal mijn ding. Hoewel er wel een bepaald ritme is. Ik ga twee keer in de week boksen, ben elke dag een uur buiten te vinden, heb mijn eigen fiets en doe de dingen op het moment dat ze juist voelen. Zo kan ik elke ochtend mezelf verplichten om aan mijn boek te gaan schrijven of het soms even loslaten en de volgende keer te schrijven als het echt goed voelt. Dan schrijf ik op mijn best. Als het goed voelt. Het verhaal van mijn leven, tenminste een deel van mijn leven. Krijgt steeds meer vorm.