‘Linds, wat zou jij zeggen tegen iemand die in jouw schoenen staat?’ ‘Dat ze kneitertrots op zichzelf mag zijn met hoe ze alles aanpakt!’ Ik antwoordde vol enthousiasme om vervolgens tranen in mijn ogen te krijgen. Ik had net tegen mezelf gezegd dat ik kneitertrots mag zijn op hoe ik alles doe. Slik.

Eigenlijk sta ik er nooit bij stil. De stappen die ik zet, hoe erg ik in de put heb gezeten. Anderen moeten mij wijzen op deze stappen. Ik vind ze zelf vaak niet de moeite waard om te benoemen. Ik pak gewoon mijn leven weer op. Gewoon zo als het hoort toch?

Juist in dit gesprek werd ik zo geraakt door mijn eigen woorden. Niet alleen die ene zin, maar het hele gesprek wat ik met hen had. Ik vertelde ze heel open over mijn verkrachting, naja niet over de avond zelf, meer over de impact die het heeft gehad. Die het nog steeds heeft.

Ik vertelde hen ook over mijn lifesavers. De mensen zonder wie ik hier vandaag niet had gestaan. Hoe diep ik hen in mijn hart gesloten heb. Wat ik wil bereiken met mijn verhaal, waarom ik het belangrijk vind om een verschil te maken voor survivors van verkrachting. Ik vertelde mijn grootste droom. Zij steunden die volledig.

Twee vrouwen die ik nog niet heel lang ken, maar wel zo vertrouwd voelen. Ze luisterden, stelden vragen. Dat ene fijne moment, armen die om je heen geslagen worden, betraande ogen. ‘Hoe jij van jouw kwetsbaarheid jouw kracht weet te maken, het is zo inspirerend.’ Ik glimlach met betraande ogen. ‘Ik zou niet anders willen.’