Op Netflix kun je verschillende documentaires vinden die allemaal te maken hebben met seksueel geweld. Waar sommige heftig en confronterend zijn, doen andere documentaires je verbazen over hoe bizar het systeem in de wereld werkt. In dit artikel wil ik het met je hebben over Athlete A.

Athlete A als topje van de ijsberg

Wanneer de Olympische Spelen 2016 in Rio plaats vinden is een team van onderzoeksjournalisten van The Indianapolis Star bezig met een onderzoek in de Amerikaanse turnwereld. En terwijl ze bezig zijn met hun onderzoek beseffen ze hoe groot de ijsberg onder het wateroppervlakte is.

Nadat zij het eerste verhaal publiceren over seksueel misbruik volgen de verhalen in een stroomversnelling. Alle verhalen wijzen naar dezelfde man: Larry Nasser, fysiotherapeut van het nationale turnteam. En hoe erg de toestroom van verhalen ook is, volgt er nog een veel grotere olifant in de kamer. Binnen het turnteam was het misbruik namelijk al gemeld. Hoe is het dan mogelijk dat een fysiotherapeut jarenlang zijn werk kon blijven doen?

De documentaire richt zich in eerste instantie op Athlete A: Maggie Nichols die in juni 2015 melding deed van seksueel misbruik bij haar coach. Na een jaar waren ze nog geen stap verder en toen The Indianapolis Star het eerste verhaal publiceerde nam ook de moeder van Maggie contact op.

125 vrouwen deelden hun verklaring

Voor het volledige verhaal kun je uiteraard de documentaire kijken. Wat volgende is namelijk een onderzoek waar uiteindelijk meer een rechtszaak volgde tegen Larry Nasser. Er werd een deel gesloten voor een deel van de aanklachten. Daar stond wel iets tegenover. De survivors die wilde mochten in de rechtzaal hun verklaring verlezen. Hier werd mee ingestemd. 125 vrouwen deden hun verhaal. De moeder van Maggie Nichols deed haar verklaring. Maggie had besloten niet bij de rechtszaak aanwezig te willen zijn. Zij wilde zich richten op haar studie en zat inmiddels op de campus bij het turnteam. Even tussendoor, toen zij melding deed was het gevolg dat zij niet mee mocht naar de Olympische spelen van 2016.

De wet heeft twee doeleinden

De verklaring die mij raakte was die van Rachael Denhollander. ‘Ons strafstelsel heeft twee doeleinde edelachtbare. Het streven naar gerechtigheid en de bescherming van onschuldigen. Deze doelen kunnen slechts worden bereikt door de maximumstraf voor Larry voor zijn misdaden. Ik vraag hoeveel voorrang moet worden gegeven aan de boodschap dat het volle gewicht van de wet zal worden gebruikt om kinderen te beschermen tegen misbruik en de gevolgen hiervan. Ik zeg aan u dat deze kinderen alles waard zijn. Zij zijn alle bescherming waard die de wet hen kan bieden de maximumstraf waard.‘ Het werd gevolgd door applaus in de zaal en tranen die prikte in mijn ooghoeken. Dit is waar rechtszaken rondom seksueel geweld over gaan. Zorgen voor veiligheid.

Na de documentaire was ik stil en moest ik alles laten inwerken. Hoe krachtig al deze vrouwen waren. Hoe kapot het systeem is dat iemand honderden vrouwen, toen meisjes, kon misbruiken. Hoe confronterend ik het vind dat ik nooit tegen mijn verkrachter kan zeggen wat de gevolgen voor mij waren. Hoe fijn het is dat je ziet dat iedereen daarna weer een leven heeft. De documentaire sluit af met een krachtige zin. Athlete A was formeel gezien de eerste vrouw die aangifte deed. Het was niet Athlete A dat aangifte deed. Maggie Nichols deed. Uiteindelijke zorgde dit er voor dat Larry Nasser werd veroordeeld tot een gevangenisstraf van 2x 60 jaar.